Trzebiechów, wieś - siedziba gminy, położona w południowo - wschodniej części woj. lubuskiego, w odległości około 40 km od Zielonej Góry. Przyjeżdżających tutaj nielicznych turystów urzeka atmosfera miejscowości, malowniczo położonej w pradolinie Odry. Wprawne oko uchwyci ślady dawnej świetności, czytelne w regularnym rozplanowaniu zabudowy, zachowanych zabytkach architektury i komponowanej zieleni.

Najstarsza wzmianka źródłowa z 1308 roku informuje o przynależności miejscowego kościoła do diecezji poznańskiej. W 1442 roku wieś nadana została rodzinie von Troschke. Przez blisko 200 lat (1707 - 1905) Trzebiechów był miastem.

	Oranżeria

W początkach XX wieku z ośrodka o znaczeniu rzemieślniczym przekształcił się w miejscowość uzdrowiskową. W latach 1903 - 1905 roku z inicjatywy księżnej Marii Aleksandry von Reuss wzniesiono w nim sanatorium, zlokalizowane na obszarze zajmującym ok. 2,5 ha. Prowadzenie budowy zespołu powierzono miejscowemu lekarzowi dr Müllerowi. Autorem projektu budynków, utrzymanych w nurcie modnej wówczas secesji, był architekt z Zwickau Max Schöndler. Wystrój i wyposażenie wnętrz zaprojektował, pozyskany do tego przedsięwzięcia staraniem księżnej, Henry van de Velde.

Urodzony w Antwerpii w 1863 roku Henry van de Velde był jednym z czołowych twórców i teoretyków secesji. Był artystą uniwersalnym. W swoim długim i twórczym życiu (zmarł w 1957 roku w Szwajcarii) zajmował się nie tylko architekturą, ale również rzemiosłem artystycznym. Projektował meble, szklenia, stolarkę, naczynia, biżuterię, świeczniki, aplikacje, grafikę, liternictwo, plakaty, opakowania wyrobów przemysłowych, ornamenty obić i desenie materiałów odzieżowych. Nadawał linii dominujące znaczenie, podporządkowując ornamentykę perfekcji konstrukcji. Podsumowując swe niezwykle twórcze życie w autobiografii "Historia mojego życia" nie wspomniał o Trzebiechowie.

	Ozdobne drzwi w budynku administracji

Z tego względu projekty, wykonanej dla tutejszego sanatorium: stolarki drzwiowej, klatki schodowej, przeszkleń, mebli, kominka, polichromii i innych elementów wyposażenia oraz wystroju pozostawały nieznane dla badaczy jego twórczości.

Na rok przed rozpoczęciem budowy sanatorium Henry van de Velde przybył do Weimaru, gdzie został zatrudniony w 1902 roku na tamtejszym dworze jako doradca. Założył tam Szkołę Rzemiosła Artystycznego, która swymi ideami poprzedziła ruch artystyczny związany z "Bauhausem". Zapewne fakt, iż ówczesna właścicielka Trzebiechowa skoligacona była z dworem w Weimarze odegrał rolę w podjęciu się przez Henry'ego van de Velde pracy nad projektowaniem wnętrz w powstającym sanatorium.

Wzniesiony staraniem właścicielki Trzebiechowa kompleks sanatoryjny, w krótkim czasie po jego powstaniu podupadł i został przekształcony w wiejską szkołę z internatem.

Kominek na korytarzu I piętra w budynku administracji autorstwa Henry'ego van de Velde

Po I wojnie światowej, gdy wśród miejscowej ludności nastąpiło nasilenie zachorowań na gruźlicę, powrócono do pierwotnej idei uzdrowiska.

Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. Do 1965 roku dawne sanatorium użytkowane było zgodnie z jego pierwotną funkcją jako sanatorium przeciwgruźlicze. Następnie zorganizowano w nim oddział dla nerwowo chorych i rekonwalescentów Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Zielonej Górze. Od 1974 roku mieści się tu Dom Pomocy Społecznej.